Bergen werk verzetten; vrouwen zijn er kampioen in. Ik ook. Als ik terugblik om de laatste paar weken, moet ik bijna lachen om mezelf. Ik ben niet alleen Maison M aan het uitbouwen en promoten, maar daarnaast ben ik ook betrokken bij de opstart van een nieuwe particuliere middelbare school. Een prachtige ervaring, maar ook een enorme klus. En hoewel het niet “mijn school” is, voel ik me toch verantwoordelijk en wil ik dat het een succes wordt. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, ben ik ook gestart met een opleiding journalistiek.
In de praktijk betekent dit dat ik elk vrij moment werk, laat ga slapen en alle dingen waar ik van ontspan resoluut aan de kant heb gezet. Wanneer je je werk leuk vindt, voelt het niet als werken, toch? Ik kan in ieder geval bergen verzetten als ik in zo’n positieve flow zit.
Maar toch laat mijn lichaam zich niet voor de gek houden. Ik val onrustiger in slaap, heb een stramme rug en vastzittende schouders. Ik wuif het weg met het feit dat ik veel uur achter de laptop zit. Maar toen ik vanmorgen bij de fysio op de bank lag, merkte ik dat ik ook gewoon moe was. Hoe positief en succesvol alles ook is momenteel, het vraagt toch veel van body en mind. Juist door even stil te staan, komt er ruimte om te voelen hoe het echt gaat. Op wilskracht kom je een heel eind, maar wat heb je eraan als je ondertussen je lichaam overvraagt?
Dus nu schakel ik terug van de vijfde naar de vierde versnelling. Want ook in de vierde versnelling ben ik nog hartstikke productief, maar een moment van rust zorgt ervoor dat ik kan opladen. En tijdens die oplaadmomenten poppen juist de creatieve ideeën op waarop ik daarna weer verder kan bouwen. Dus vanmiddag is het me-time. Even geen werk, maar een kop thee en een tijdschrift. Even helemaal niks…
